พระพุทธศาสนาซึ่งมีต้นกำเนิดในอินเดียได้แผ่ขยายไปเกือบทั่วทั้งทวีปเอเชีย และในศตวรรษที่ 20 ไปทั่วโลกส่งผลกระทบอย่างลึกซึ้งต่อชีวิตของทั้งผู้เปลี่ยนใจเลื่อมใสและผู้ไม่กลับใจใหม่ วัฒนธรรมและสังคมต่างๆ ได้ดัดแปลงศาสนาด้วยวิธีต่างๆ มากมายเป็นเครื่องยืนยันถึงความยืดหยุ่นของศาสนา ตลอดจนการอุทธรณ์ของหลักการพื้นฐานของศาสนา

พุทธศาสนาได้รับการแนะนำให้รู้จักกับเกาหลีเป็นครั้งแรกจากจีนในศตวรรษที่สี่ของยุคสามก๊ก (57 ปีก่อนคริสตกาล-668 AD) ต่อมาได้นำมาใช้เป็นศาสนาประจำชาติอย่างเป็นทางการในแต่ละสามก๊ก ได้แก่ Koguryo, Paekche, Silla และยังคงเป็นศาสนาประจำชาติผ่านการเปลี่ยนแปลงทางราชวงศ์ในช่วงเจ็ดศตวรรษต่อมา—รวม Silla และ Koryo ให้เป็นหนึ่งเดียว—จนถึงศตวรรษที่สิบห้า

ในเกาหลี ช่วงเวลาระหว่างห้าถึงแปดศตวรรษเป็นกรณีศึกษาที่ดีของการพัฒนาในช่วงต้นและความเจริญรุ่งเรืองของพระพุทธศาสนาและศิลปะทางพุทธศาสนาในภายหลัง

พุทธศาสนาและพุทธศิลป์ในเกาหลี โดยเฉพาะอย่างยิ่งการพัฒนาประติมากรรมทางพุทธศาสนาทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในปรัชญาและรสนิยม ตัวอย่างแรก (ตั้งแต่ศตวรรษที่ 5 และ 6) ของรูปปั้นพระพุทธเจ้าและเทพเจ้าอื่นๆ ของวิหารแพนธีออนทางพุทธศาสนาเป็นหลักฐานที่ใกล้ชิดกับความเชื่อมโยงเชิงสัญลักษณ์และโวหารกับแบบจำลองจีนของพวกเขา: ใบหน้าที่ยาว ใบหน้าที่แข็งกระด้าง

การพับเป็นเส้นตรงที่คมชัดของเสื้อผ้า แข็ง ตรงกลาง โพสท่า การนำแบบจำลองของจีนมาใช้เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เนื่องจากทั้งในระยะเริ่มต้นของการพัฒนาพระพุทธศาสนา/สัญลักษณ์ทางพุทธศาสนาในเกาหลีและธรรมชาติของรูปปั้นทางศาสนาซึ่งกำหนดการปฏิบัติตามต้นแบบที่มีอยู่ 

อย่างไรก็ตาม ในช่วงศตวรรษที่ 7 และ 8 ประติมากรรมทางพุทธศาสนาของเกาหลีได้เติบโตขึ้นทั้งในด้านแนวคิดและรูปแบบ “รอยยิ้ม Paekche” ที่มีชื่อเสียงบนพระพุทธรูปขนาดเล็กของอาณาจักร Paekche การเป็นตัวแทนของการทำสมาธิ (หรือครุ่นคิด) ที่สง่างามและเป็นปัจเจกของพระพุทธเจ้าจากศตวรรษที่เจ็ดและประติมากรรมที่ไม่มีใครเทียบได้ทางเทคนิคและมีสไตล์ในวัดถ้ำ Sokkuram ในศตวรรษที่แปด ของตัวอย่างที่โดดเด่นที่สุดของความกว้างของการพัฒนาประติมากรรมชาวพุทธพื้นเมือง

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง Sokkuram และประติมากรรมต่างๆ เป็นตัวอย่างของความเฉลียวฉลาดของเกาหลีและแก่นแท้ของสไตล์เกาหลีในศิลปะทางพุทธศาสนา ถ้ำแห่งนี้สร้างขึ้นเพื่ออุทิศให้กับบรรพบุรุษของนักการเมืองที่มีชื่อเสียงในช่วงกลางศตวรรษที่แปด รวบรวมการคำนวณทางคณิตศาสตร์ที่ซับซ้อนและอัจฉริยะทางสถาปัตยกรรม รูปปั้นของพระพุทธเจ้าหลักและการแกะสลักฝาผนังของผู้รับใช้ของพระพุทธเจ้าแสดงให้เห็นถึงการผสมผสานที่ลงตัวระหว่างพระเจ้ากับมนุษย์ ซึ่งเป็นรูปปั้นที่ไม่ค่อยมีใครเทียบได้กับรูปปั้นทางพุทธศาสนาของจีนหรือญี่ปุ่นร่วมสมัย

ควรจำไว้ว่าศิลปะทางพุทธศาสนาในเกาหลี เช่นเดียวกับศิลปะทางศาสนาในสังคมโบราณหลายแห่ง เป็นมากกว่าการจัดแสดงเกี่ยวกับสุนทรียศาสตร์อย่างหมดจด นอกจากนี้ยังเป็นตัวแทนของทั้งความร้อนรนทางศาสนาและความทะเยอทะยานทางการเมืองของชนชั้นปกครองในสมัยนั้น สำหรับชนชั้นสูง พุทธศาสนาไม่เพียงแต่เป็นความเชื่อทางศาสนา แนวทางปฏิบัติสำหรับชีวิต และหนทางสู่ความรอดหลังชีวิตเท่านั้น แต่ยังเป็นวิธียืนยันอำนาจทางการเมืองและการอยู่ใต้อำนาจของสังคมด้วย

วัดและรูปปั้นอันเป็นสัญลักษณ์ทำให้ชนชั้นสูงแสดงต่อสาธารณะที่มองเห็นได้เกี่ยวกับสถานะและอิทธิพลทางการเมืองตลอดจนวิธีการเผยแพร่และควบคุมศาสนาและประชาชน นี่ไม่ได้หมายความว่าศาสนาพุทธและพุทธศิลป์เป็นอาณาเขตเดียวของชนชั้นสูงทางการเมือง พระพุทธศาสนาได้เผยแพร่ไปสู่สังคมแทบทุกระดับ และวัตถุบูชา เช่น รูปปั้น ก็เข้าถึงผู้คนระดับต่างๆ ได้ (ทั้งในรูปแบบของวัดระดับภูมิภาคหรือท้องถิ่นที่มีรูปปั้นประกอบ หรือศาลเจ้าเล็กๆ หรือรูปเคารพส่วนตัวในบ้านส่วนตัว

สนับสนุนโดย    ทางเข้า UFABET ภาษาไทย